LINDE EN DE PINEUT

Met opgeheven hoofd verliet ik het kabinet van Linde, sinds jaar en dag mijn psychotherapeute.

Ik vertelde haar over mijn strapatsen in 'mijn Gent' (1999-2006) en ze kwam soms niet meer bij van het lachen. Jup, ik heb zo mijn momenten, dat ik honderduit kan praten over misschien wel de mooiste, meest creatieve en onbevangen periode in mijn nog jonge leventje. 

Kanttekening: ik had het wel zwaar toen mijn muze mij verliet, mààr ik krabbelde terug recht én schreef enkele hartverscheurende break-up songs die later op plaat verschenen.

Linde heeft wel iets weg van Lana del Rey, de 'femme fatale' van de hedendaagse popmuziek.

Linde rookt ook. Dat wakkert mijn 'smoking fetisj' aan. 

Ik hou van vrouwen die roken. Ik hou ook van de post-coïtale sigaret, én laat deze net dé sigaret van de dag/avond/nacht zijn.

Oh, wat zou ik graag de liefde bedrijven met Linde, mààr ik acht dit quasi onmogelijk daar zij trouw is aan haar partner én kinderen heeft. Ze heeft trouwens vuurrood haar én houdt eveneens van 'alternatieve' muziek. In mijn talloze dromen heb ik wel eens seks met haar. En dan roken we daadwerkelijk de post-coïtale sigaret. 

In mijn dromen verover ik haar, laat dat dan in werkelijkheid ook zo zijn, denk ik dan wel eens.

Mààr ik voel de bui al hangen, ik zal moeten tevreden zijn met een andere vrouw die rookt, luistert naar 'alternatieve' muziek én mijn mood swings kan verdragen. Joke Van Caesbroeck bijvoorbeeld, de ravissante kettingrookster met haar 'veel te korte' verhalen. Of Marthe Schneider, die op fenomenale wijze acteerde in 'Gevoel voor tumor'. Mààr je zal het altijd zien : ze hebben beiden een vriendje...en ik ben weer de pineut.

Om kort te gaan: ik zal me moeten tevreden stellen met Linde in mijn dromen en kijk alvast uit naar het volgende gesprek in haar kabinet alwaar ik haar zal charmeren met deel 2 van mijn strapatsen in 'mijn Gent' ...

(dv)

De stille chaos

De dagen worden weer wat langer, de donkerte laat even op zich wachten al is die voor altijd in ons/mijn hart en mijn violiste speelt een deuntje. Het leven mag dan wel een hobbelig parcours zijn, ik houd me wel staande. In alle stilte leg ik de voorjaarsprogrammatie vast. Met zicht op dat vermaledijde tv-schermpje waarop nauwelijks iets te zien valt behalve de prachtige verschijning van Hanne Decoutere die het laatavondjournaal niet voorleest, maar be-leeft. En ik die in alle stilte alles waarneem zoals altijd. Haar grote kijkers, haar blouse, de schitterende glimlach op haar gezicht én vooral de wens die zij op het einde van het journaal uitspreekt - dat we mogen een rustige nacht hebben. Rustige nachten zijn echter eerder schaars bij momenten van opwinding, chaos en Hanne Decoutere.
Wérkelijk iedere avond besluit ik met Hanne D.. Daarna ga ik stilletjes naar bed en ga de chaos van de dromen te lijf. In mijn dromen overwin ik wel 'ns een gevecht met een draak of een dino of kotst mijn vriend Pierlo Debackere een gans parlement onder.

Hanne D. zal ik nooit kunnen veroveren, daar zij een aantal jaar geleden in het huwelijksbootje is gestapt, mààr in 2019 kom ik haar wel eens tegen, en dan laat ik haar praten, ik presenteer haar dan een sigaretje en dan beleven we samen het journaal met als titel 'De stille chaos' die later ook wordt verfilmd aan de hand van waargebeurde feiten zoals Hanne D. die door mijn rosse haren wrijft met haar handen terwijl ik zuig aan een sigaretje, tijdens het post-laatavondjournaal.
Hoe het uiteindelijk allemaal afloopt, verneemt u morgen in het enige hoofdpunt van Hanne's journaal. Ik wens u een rustige nacht en beloof dat u het gevecht met de draak of dino overwint.

(dv)

De jaren negentig (deel 1)

Naast de gebruikelijke pesterijen - ik had die verdomde rostekop , acné én een bril - heb ik best een aardige schooltijd gehad. Ik leerde er mensen kennen die luisterden naar muziek die voor mij toèn, op mijn zestiende, ongrijpbaar was : Pavement (té complex), Pixies (????) ...

Mààr al snel keerde het tij : De Spice Girls konden plots mijn kloten kussen, Roxette vond ik té commercieel enz.... Rock Torhout '97 en '98 waren simpelweg een openbaring. Sheryl Crow, Smashing Pumpkins, (Garbage), Björk én vooral  Evil Superstars én The Jon Spencer Blues Explosion toonden me aan hoe het wél moest/kon. Plotsklaps was ik ook te vinden voor indie.
Pixies (briljant!), Pavement (nog briljanter!), Eels (geniaal, vooral 'Electro-shock blues'...)
En nooit of te nimmer vergeet ik het fantastische optreden van de mij toen onbekende Tindersticks.
De eigenzinnige Britten hadden net hun plaat 'Curtains' uit en bliezen mij omver op Rock Torhout '98  met hun romantische, melancholische , (bijna) filmische muziek. Dit had ik nooit eerder gehoord of gezien! Er ging een nieuwe wereld voor mij open...
Ook op filmgebied veranderde er véél. De gekkigheid van Jim Carry in pakweg 'Ace Ventura' : pet detective' kon ik nog 'plaatsen' mààr het was het in 1996 gereleaste Deense drama 'Breaking the waves' (Lars von Trier) die me een andere kijk gaf op cinema. Een wàre aardverschuiving, cultuurschok, zo je wil... Een welgemikte trap in mijn kloten.
Sedertien heb ik die film niét meer gezien. Ik wil het bij die éne keer houden. Mijn tranen bewaren. Want ik was tot tranen toe bewogen toen ik von Trier's meesterwerk zag. Later is me dat slechts nog enkele malen overkomen - het traantje of drie wegpinken bij het bekijken van een film - : 'Trainspotting' en 'City Lights' (Charlie Chaplin).

Kortom: de jaren negentig hadden eindelijk een 'betekenis' !

Wordt vervolgd,

(dv)

Sigaretten, koffie en perenlikeurtje

Alles welbeschouwd was 2018 een jaartje om snel te vergeten, maar dat gaf ik al tot vervelens toe, aan. Ik deed geen zak. Tijd om het tij te doen keren.
Op muzikaal vlak wil ik terug meespelen, én niét zomaar. 'Stomach blues' zou een EP'tje moeten worden, een plaatje dat vintage Dandy Davy zou moeten zijn met lo-fi, alt.country én rock, hopelijk gekoppeld aan een hele reeks optredens....

Heden ten dage laaf ik me aan de geneugten des levens: het roken van sigaretten, het consumeren van sloten koffie én het af en toe nippen van een perenlikeurtje. Ja hoor, wat alcohol kan geen kwaad.
Ik herinner me mijn drankverbruik tijdens mijn studentenjaren. Ik zoop me te pletter, maar hield me altijd staande. Ik leidde een liederlijk leven én werd om de haverklap verliefd. De Vlasmarkt in het prachtige Gent was mijn 'uitvalsbasis'. Ik was een romanticus, een troubadour en nipte van menig Irish Coffee in het bijzijn van mijn  'drinkebroer' én een stuk of wat gewillige meisjes. Ik denk dat ik toen gelukkiger was dan ooit tevoren.

Ik hoop van harte dat 2019 een comeback mag inluiden én ik terug een stuk of wat mensen mag entertainen. Ik weet niét hoe het met mijn drinkebroer van weleer is - mààr mocht ik hem nogmaals eens terugzien, wil ik hem wél nog eens op een Irish Coffee trakteren.

Ik wens u van harte een mooi jaar toe,
namens uw huiscolumnist,

(dv)

ROCKEN EN DE HUISKAT

Terwijl Dinosaur Jr.'s 'Green mind' door de boxen knalt, schrijf ik deze eindejaarscolumn.
2018 staat geboekstaafd als een 'annus horribilis' maar er dient nog gelééfd te worden. Ook 2019 wordt niet makkelijk én ik lijk wel als Dandy Davy ingehaald worden door verschillende relatief jonge bands als dirk., High Hi, The Antler King, Whispering Sons ...die ik allemaal ten zeerste waardeer. Ok, ik kan me dan wel druk maken om zogenaamde 'kutbands' maar ik maal er niet meer om. Dit keer gaat het over mezelf én ik kan enkel maar hopen op beterschap...

Op muzikaal vlak hoop ik toch ten minste een ep'tje te kunnen uitbrengen met als gevolg hopelijk veel optredens - hèy , ik waag me al sinds mijn 11 de aan allerlei performances én word ik beschouwd als een all round performer, dus er wacht wel wat applaus op mij. Hopelijk.
Dezer dagen beperk ik me vooral tot het luisteren der muzikale pareltjes, het prut uit mijn oren pulken én als bezetene sigaretten roken.

Ik wil wéér kunen 'rocken' als voorheen. Ik herinner me vaak wonderlijke optredens, ook tijdens mijn periode als leadzanger van The Hum Of Venice én ook de passage in de Cactus Club in Brugge met The Depressive Mammoths tijdens de voorronde van Humo's Rock Rally editie 2016 was goed.

Nee, in 2018 is er niet veel gebeurd of het zou de huiskat zijn die zich over mij ontfermd heeft.
En moeder die me te allen tijde heeft gesteund tijdens mijn moeilijke periodes.

Ach, het leven raast voorbij, en voor we er erg in hebben, is het over, mààr er dient zich nog een nieuw hoofdstuk aan in mijn leven. Om toch met een positieve noot te eindigen...

“To live is the rarest thing in the world. Most people exist, that is all.” 


― Oscar Wilde   

(dv)

2018

Het gaat al wat beter met me. De huiskat ontfermt zich over mij en ik vind wat gemoedsrust. Doch, 2018 dient snel doorgespoeld te worden , het liefst met wat jenevers op menig kerstmarkt.
2018 staat nu al geboekstaafd als 'ellendig, overbodig én intriest'. Ik kijk al uit naar het eindejaar waar vrede én huiselijkheid centraal zullen staan. 'Hier heerst vreeeeeee-de', hoor ik Vossieboy - god hebbe zijn ziel - nog schreeuwen in 'Soms vraagt een mens zich af'.
Ik heb me dit jaar nog het meest geamuseerd met muzieklijstjes die ik maar al te graag op FB postte.
Voor de rest ben ik extreem lui geweest. In 2019 dient dit anders te zijn. Ik zou héél erg graag wederom een plaatje uitbrengen dat vintage Dandy Davy is : dwars, lo-fi, méér Pavement dàn Adam Green...
Ik hoop ook van harte terug te lonken naar het andere geslacht. Ik wil wéér grapjes maken, gekscheren, in het bijzijn van artistieke meisjes/vrouwen. Ik herinner me nog goed dat ik een halve tiet van een meisje heb gesigneerd na een mooi optreden in het ter ziele gegane 'De Video' in Gent.
Ach, ik herinner me zoveel, 2018 is het jaar van de herinneringen én de steun van mijn naasten.

Ik woon momenteel in Houthulst 'city', waar ik de vriendelijkheid van de inwoners mag op prijs stellen.
Voor het overige is het uitkijken naar mijn eindejaarscolumn van 2019, het jaar dat mijn 'verrijzenis' mag inluiden,


steeds hoogachtend,

(dv)

Stomach blues

Hoi, hier ben ik wéér, de oude ziel in een jong lichaam dat het af en toe bijna begeeft, mijn maag, weetjewel: u moet er dan ook niet van versteld staan dat mijn derde plaat 'Stomach blues' genoemd zal worden.
Het is me wat, het jaar 2018, doorspoelen met sloten bier, zou ik zo zeggen. En de rebel van weleer monddood verklaard. Mààr er is hoop, en hoop doet leven. Ik heb honderden vrienden, en ik kan minstens op 10 van de honderd écht rekenen, de negentig anderen zien mij ook graag, maar dan eerder vanop een afstand.
" All that matters to me is a 'good smoke and a girl' , dat geldt nog steeds anno november 2018!
Naar het gelijknamige nummer op 'Destination Bigger Tree' dat dra toch een opvolger moet kennen.
Het zit me wat tegen dit jaar, mààr ik weiger te verdrinken in een poel van ellende.

Muziek heelt niét altijd alle wonden, maar stilaan keert de liefde voor de muziek terug. En ik ben milder geworden. Ik respecteer wel eens een melig liefdesliedje, écht wààr ! Mààr op het derde album
dient er wat geëxperimenteerd te worden weliswaar zonder electro-toetsjes. The king of lo-fi pop zal herrijzen én menig vrouwmens aan de haak slaan. Met een pak kilo's minder én dadendrang. Zijn gitaar heeft géén naam, mààr is wel zijn beste vriend...

En eindelijk is 'Easy tune' àf: een nummer , zo eenvoudig als wat mét een catchy inslag.
U merkt: ik blaak misschien niet van gezondheid, maar de goesting keert weder en dat is het belangrijkste.

Tot slot: heb ik verder niets te vermelden, behalve dat ik u wél mag daar op 'Smoelboek', én dit jaar reeds 10 volle jaren, jup, ik ben reeds 10 jaar uw huiscolumnist op FB;

Steeds hoogachtend,

(dv)